عشق قدیمی

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم 

            بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

به تو که نبودی و سالهایم بی تو گذشت ؛

آمدی و زخم کهنه سر باز کرد ؛

عشق مرا باور نکردی ، یا باور کردی و ترسیدی ،

نمی دانم ؛ چه فرق ؛

رفتی ؛ پریدی ، چرا که آسمانی بود ؛ و من ماندم ، چرا که در این خاک ریشه داشتم ؛ ریشه دوانده بودم .

و باز به تو که از راه رسیدی و عشق جان تازه ای گرفت :

ای پرنده مهاجر ، ای مسافر ؛

ای مسافر من ، ای رفته به معراج ؛

تو به اندازه قدرت پریدن ،

تو به اندازه دل بریدن از خاک، عزیزی !